วันศุกร์ที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2554

2 May- วันที่สองของการใช้ชีวิตนัยต่างแดน


ตื่นมาตอนสายๆๆๆ ด้วยความรำคาน เสียงแตร์รถ จ่าบีบอารายนักหนา (นี้ขนาดทามจัยแร้วนะ) รำคานจนนอนม่ายหลับจิงๆๆ  พอนอนม่ายหลับก้อเริ่มรุสึกหิววว  แต่นัยตู้เย็นม่ายมีอารายเรย!! มีแต่มาม่าที่เอามาจากไทย.. แต่ด้วยความหยิ่ง เรยม่ายกิน เพราะคิดว่ามื้อแรก ความเป้นอาหารอินเดีย...เราอาบน้ำแต่ตัวปัยหาอารายกินข้างนอกๆ (ม่ายมีความกัวเรยจิงๆๆ) บ่ายโมงกว่า เดินออกจากที่พัก เพื่อปัยหาอารายกิน  เดินๆๆ ปัยสักพัก ยังม่ายเห้นอารายที่น่าจ่ากินด้าย หิวจนตาลายแร้ววว  สรุปวันนั้นเดินจากเวลา บ่ายโมงกว่า ถึงบ่าย 3โมงยังม่ายด้ายกินอาราย เดินสำรวจปัยเรื่อยๆๆ จนเจอกะที่เรียนภาษาที่จ่ามาเรียน แร้วก้อเดินย้อนกลับมาแถวที่พัก พบกะร้านกาแฟ cuppa ร้านกาแฟสีแดงเล็กๆๆ ติดถนน เรยเข้าปัยหาอารายทานที่นั้น  >>> อาหารมื้อแรกนัยอินเดียก้อคือ      chicken nuggets <<< 555 เป้นอินเดียจิงๆๆๆ เรย มื้อแรกอ่ะ บ่าย 4 โมงพี่agent พาเข้าปัยทดสอบภาษาที่สถาบัน ตื่นเต้นจิงๆๆ  เป้นครั้งแรกที่นั้งAuto

First time at career college... ตื่นเต้น งงๆ ฟังม่ายออกว่าเค้าพูดอารายบ้าง นัยทามอาราย ทดสอบอารายเนี้ยยยย ม่ายรุเรื่อง T T สุดท้ายก้อผ่านพ้นปัยแบบ งง  พุ่งนี้มาเอาตารางเรียนก่อน แร้วค่อยมาเรียนอิกวันถัดปัยค้า...

Indian food มื้อแรก จิงจัง!! ..หลังจากเส้ดธุระ ที่ college ก้อถึงเวลารับประทานอาหารแร้ววว  กินอาหารอินเดียครั้งแรก  มีความรุสึกว่า ก้อดีๆๆ พอกินด้ายม่ายด้ายเลวร้าย อย่างที่คิดไว้ ถึงแม้สีสันและน่าตาจ่าดูม่ายน่ากินก้อตาม!!! 

ต่อจากเมื่อวาน .. 1 may !!agan!!


วันแรกของการมาถึงบังกาลอร์ ยังม่ายจบเพียงเท่านั้น นอกจากต้องรอคุนเพื่อน ที่ร๊าก!! เกือบครึ่งชม.แร้ว ยังต้องเจอกกับ ด่าน X-ray ที่มีความปลอดภัยสูง >> รึป่าว << (สนามบินตั้งใหญ่แต่ใช้เครื่องเดียว) ที่สนามบินบังกาลอร์ จ่าหั้ยผู้ที่มารับผู้โดยสาร รออยู่ด้านหน้าประตูทางออก ภายนอกอาคารผู้โดยสาร (..เป้นเรื่องของความปลอดภัย...)
เมื่อก้าวออกจากประตูก้อพบกะความ งง งวย  คนเยอะมากมาย นี้มัน ดึกแร้วน๊านน  >> (คนเยอะขนาดนี้แร้วฉานจ่าหาพี่agent เจอด้ายยังงัย ) ด้วยความมั่นจัยเรายังคงก้าวต่อปัยโดยที่ม่ายทันมองอารายเรี้ย!! พี่เค้าเรียกตั้งนานยังม่ายด้ายยิน สรุปคือพี่เค้าจำชุดด้าย เพราะรูปที่ถ่ายที่สนามบินสุวรรณภูมิ เพื่อนโพสลงนัยเฟตทันที!! โชคดีจิงๆๆเรยเรา
ระหว่างทางที่เดินทางมาที่ห้องพัก..บรรยากาศคล้ายกับต่างจังหวัดบ้านเรา..มีความสงบและความวุ่นวาย รวมเข้าด้วยกานน (นี้คือความรู้สึกแรก!!!) การเดินทางจากสนามบินใช้เวลาประมาน 30 นาทีได้.. 
My room .. หอพักที่นี้ม่ายด้ายแตกต่างปัยจ่าที่ไทยเรย บางครั้งรุสึกว่าดีกว่าเสียอิก ..นัยห้องมี ทีวี ตู้เย็น ตู้เสื้อผ้า ที่นอน หั้ยครบ  มันดีจิงๆๆ   (ความรุสึกนั้นตอนนั้นคือ มันม่ายด้ายเลวรายอย่าที่คิดน่ะ)   โอ้ยๆๆ เหนื่อยกับการเดินทางมาก หลับปัยโดยที่ยังม่ายด้ายเก็บของออกจ่ากระเป๋าเรย

วันพฤหัสบดีที่ 9 มิถุนายน พ.ศ. 2554

In bangalore

1 เดือน 9 วัน . ..
                           นัย บังกาลอร์

เฮ้อ.. อุส่า ว่าจ่า อัพบล๊อกตลอดเวลา ที่มายุบังกาลอร์ แต่ดั้นม่ายมีเน็ตใช้ วันแรกที่มาก้อเล่นด้ายยุหรอกแต่ พอวันต่อมา เล่นม่ายด้ายแร้ว!!! ฉานก้อเบื่อและเซงมากมาย ด้ายแต่รอแร้วรอเล่า ว่าเมื่อไหร่? จ่าเล่นด้าย รอจนเบื่อก้อยังเล่นม่ายด้ายซักที่ นี้ผ่านมา 1 เดือนแร้วน่ะ!!!>> ชีวิตฉาน << (ขณะนี้ก้อยังเล่นม่ายด้ายอ่ะ อาศัย air card ของพี่agent เค้าเอามาหั้ยเมื่อวานนี้ - -" เหอะๆๆ) บ่นมาเยอะแร้ว ต่อปัยขอเป้น เรื่องที่เกิดขึ้นจิงดีกว่า...

1 May - การเดินทางมาต่างประเทศครั้งแรก!! เกือบจ่าม่ายด้ายขึ้นเครื่อง เพราะมัวแต่ถ่ายรูปและอำลาเพื่อนๆๆ กานนานเกินปัยนิด!! พอดูเวลาอิกที่เหลือเวลาอิก 15 นาที เครื่องออก!!!  แต่ยังม่ายด้ายเอาปัยนัย ตม. เรยอ่ะ!! ดีน่ะที่คนม่ายเยอะ เรยม่ายต้องต่อแถวนาน พอผ่าน ตม.มาแร้ว ก้อต้อง วิ่งอย่างเดียวเรย!! มิฉะนั้นม่ายทันค้า เพราะ final call  แร้ว.. gate ก้อยุไกลมากๆ gate  E10 สุดท้ายเรยอ่ะ !!  ต้องวิ่งอย่างเดียวเรยยยย(เกือบตายเพราะ..รองเท้าส้นสูง) ..... นัยที่สุดก้อมาทันจนด้าย ตอนแรกคิดว่าจ่าต้องตกเครื่อง อย่างที่เพื่อนมันว่าซะแร้ว!! โชคดีจิงๆๆเรยเราาาา
บรรยากาศบนเครื่อง..มันช่างอบอวนปัยด้วยกลิ่น อินตะระเดีย.. (ดีที่ม่ายเหม็นเท่า air india) ความตื่นเต้นมันทามหั้ยม่ายค่อยเหม็นมากรึป่าวก้อม่ายรุ ?  >>> ตื่นเต้น ๆๆ <<<ใบ imm ก้อเขียนม่ายเป้น จ่าทามยังงันดี!! เขียนปัยซักพัก อาหารก้อมาเสริ์ฟ >> อาหารบนเครื่องเป้นอารายก้อม่ายรุ รุแต่ขนมปังอร่อยจัง "อ้วนจิงๆๆ" พอกินเส้ดก้อหลับปัย  ตื่นมาอิกทีอิกม่ายถึง 20 นาทีเครื่องจ่าลงแร้ว ตื่นเร้วๆๆๆ>> มองออกปัยนอกหน้าต่างรุสึก แปลกๆๆ บ้านเมืองเค้า ทามมั้ยมีไฟเป้นกะหย่อมๆๆๆ ม่ายเห้นเหมือนบ้านเราเรยอ่ะ ออกจ่าศีวิลัย มองจากบนเครื่องสว่างจ้าาา รึบ้านเมืองเค้า ประหยัดไฟกันนน (รึว่าไฟดับ!!!) เครื่องลงงง  นั้งรอซักพักม่ายรีบหั้ยพวกที่รีบปัยก่อนแร้วกาน คนเยอะม่ายเบื่อ!!  สนามบินบังกาลอร์ ก้อดูดีอ่ะ ม่ายเหมือนที่คิดไว้เรย.. ดูดีกว่าดอนเมืองเยอะๆ

ถึงเวลา ..ผ่านด่าน "ตม." ..ถึงช่วงเวลาที่ตื่นเต้นที่สุด!! (กัวม่ายด้ายเข้าเมืองจิงๆๆ) ยื่นต่อคิว..คนเยอะมากมาย  ..แต่ก้อผ่านปัยด้วยดีม่ายเห้นมีอารายเรยยย...>>> แต่เพื่อนฉานดันมีปันหาซะนี้..เกือบม่ายด้ายเข้าเมือง ซวยจิงๆๆๆๆ  นังพอย!!!!!



.... วันนี้พอแค่นี้ก่อนแร้วกานเหนื่อย ง่วง แร้ว พุ่งนี้เรียน 8โมงค้าาา...

                                                                                                                 good night "thailand"



วันอาทิตย์ที่ 24 เมษายน พ.ศ. 2554

ขอเพียงอดทนและทนสู้

ขอเพียงอดทนและทนสู้
นัยช่วงเวลาที่ทุกคน(เพื่อนๆ) เจอกะสิ่งที่เลวรายที่สุด หั้ยที่ชีวิต..หมดหนทางที่จ่า ก้าวเดินต่อปัย โปรดจงรุไว้ว่าคุนยังมฉานที่คอยเป้นกำลังจัยหั้ยคุนเสมอ  




 "เวลาห้องสกปรก เราก็ทำความสะอาด
ไม่นานเราก็จะได้ห้องใหม่ที่น่าอยู่

แต่แปลก...เวลาเราเป็นทุกข์
ไม่สบายใจ เคียดแค้นขมขื่น เรามักจะเก็บมันไว้
ไม่ยอมเอาออกจากใจ ปล่อยทิ้งไว้เช่นนั้น

นานเข้าก็จะกลายเป็นคราบฝังแน่น ยากที่จะลบเลือนออกจากใจ
จนทำให้แสดงออกมาภายนอกในแง่ที่ไม่ดีไม่งาม เก็บกด
หรือทำร้ายร่างกาย

ทำไมไม่ทิ้งความทุกข์ ความไม่สบายใจ
เหล่านั้นทิ้งไปเสียเล่า ชำระใจให้สะอาด
ให้เหลือไว้เพียงแต่ความดี ความสบายใจ

แม้บางครั้ง อาจใช้เวลานานก็ต้องพยายาม
เพราะในที่สุดเมื่อจิตใจสะอาด
เราก็จะได้หัวใจที่ผ่องแผ้ว สดใส
ทำให้เกิดความสุขตลอดไป..."



ขอบคุณที่มา  ::  จาก คู่มือสู้ชีวิตด้วยตนเอง ชุดที่ 3 มีความสุข...สนุกกับความสำเร็จ 





ม่ายมีครายที่จะเจอแต่ความทุกข์ และม่ายมีครายมีความสุข  ตลอดกาล...

วันจันทร์ที่ 11 เมษายน พ.ศ. 2554

จุดมุ่งหมาย..จุดเริ่มต้น

แรกเริ่ม... ที่มีความคิดว่าจ่า เริ่มเขียนบล๊อก ม่ายรุคิดด้ายยังงัย
ยัง งง ตัวเองยุเรย พอดีว่าช่วงนี้ว่างงานจัดเรย หาอารายทามแก้เซง
อิกทั้งยังมีโปรแกรมว่า จ่าปัยเรียนภาษาที่ อินเดีย!! เรยมีความคิดว่าจ่าอัพเรื่องราวต่างๆ ที่ด้ายพบเจอนัยอินเดีย ด้วย (แต่ก้อม่ายรุว่าจ่าถามด้ายถึงเมื่อไหร่?)
คิดซะว่าทามปัยก่อน..นัยช่วงเวลาที่ยังว่างๆๆๆๆๆ  มากมายเยี่ยงนี้  ก้อม่ายรุจ่า ลงเรื่องราวอารายที่เป้นสาระรึป่าว??  แต่มีความคิดว่าช่วงแรกๆๆ  จ่าลงเรื่องราวที่ผ่านปัยแร้ว เรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามานัยชีวิต (เอาแบบเท่าที่จ่าจำด้ายแร้วกาน) เพราะคิดว่าเมื่อเวลาผ่านปัยม่ายอาจจะเป้น ..ความทรงจำดีๆๆ  ที่เราอาจลืมมันปัยแร้วก้อเป้นด้าย..    สุข-สม-หวัง..ทุกคนนนน